Ведаеш, а сёння мне здалося

Ведаеш, а сёння мне здалося,

Што мяне зусім не засталося,

І крыніца змоўклае душы

Недзе затаілася ў цішы....

Я хачу аазісам пустыні

Напаіць пяскоў бясконцых плыні,

Чэрствасці людской пустэчу-ляда

Замяніць спагады райскім садам,

Растапіць бяздушнасці каменне

Веры і духоўнасці праменнем,

Знішчыць бед усёй Зямлі  прычыны –

Каб мая смяялася Айчына     

Светлымі, шчаслівымі вачыма,

Смехам закаханае дзяўчыны,

Пахам спелых траў на сенажаці,

Ціхім смуткам у чаканні маці,

Некранутым хараством прыроды,

Сціплай працавітасцю народа,

Спевам каласоў на жытнім полі –

Іншай долі не жадаю болей.

Дык, відаць, дарэмна мне здалося,

Што мяне зусім не засталося –

Зліўся ў глыбіні паток імклівы

З велічнай душой маёй Радзімы.