Замова

Чараўніцы вярбовай галінаю

Малявалі на мутнай вадзе

І малюнкі балотнаю цінаю

Паказалі дарогу бядзе.

Прыхавалі нядолю пад маскаю –  

Каб не бачыў спакою нідзе.

Захапілі мой лёс, ды не ласкаю

Нагадаўшы куды прывядзе.

Над вадою, дзе чары паклаліся,

Месяц ложак начы раскладзе.

Колькі б сэрца маё не змагалася,

Ночка сум у яго пакладзе.

Я падрэжу вярбіну ліпучую,

Што звісае над рэчкаю ніц.

І закіну бяду немінучую

Разам з гэтай вярбінаю ўніз.

Каб яна беззваротна паклалася

На глыбокае шэрае дно.

Каб нікому бяда не дасталася

З тых, хто з доляй маёй заадно.

Чараўніцы вярбовай галінаю

Малявалі на мутнай вадзе…

Зніклі чары з балотнаю цінаю,

Патанулі, няма іх нідзе.