Лясною сцяжынкай

Бясхмарна сонейка ўзнялося,

Сівы туман уверх палез –

Нарэшце сёння мне ўдалося

Наведацца ў дзяцінства лес.

Які цудоўны будзе ранак!

У гэтай чуйнай цішыні,

Дрымоту скінуўшы за ганак,

Я насцеж сэрца расчыніў

І... з галавою акунуўся

У водар роднае зямлі,

Паплыў па хвалях… Апынуўся

У некранутым гушчары.

Сцяжынкай вузкаю лясною,

Па роснай ранішняй траве

Я не іду – лячу… і мрою,

А лес варожыць і заве

Таемствам нетраў мнагагучных

Пад ценем векавечных хвой –

Я дома тут. І вельмі зручна

Сам-насам мне пабыць з табой.

Зязюляй недзе адзавецца

У гулкім ранішнім бары

Прысутнасць часу – і, здаецца,

Што лес са мной загаварыў.

Аб чым ты марыш, даўні дружа?   

Аб тым, што будзе… ці было?

А сцежка кружыць, кружыць, кружыць –

І захапіла, павяло

Да дзён мінулых на сустрэчу…

На зорцы ранішняй, тайком –

Пакуль матуля каля печы

З прыладамі, ды з рушніком

Па хаце клопаты спраўляла,

Няспешна накрывала стол,

Карміла бацьку, нас гукала…

А мы, свавольнікі, праз дол

Такою ж самай вузкай сцежкай

Ужо вярталіся дамоў.

І маці, з лёгкаю ўсмешкай:

– Ну што, набраліся грыбоў?..

За стол садзіла, частавала,

Пяшчотна гладзіла чубы…

Даўно… І маці ўжо не стала –

Ляцяць гады…, ляцяць гады.

Мой лес задумліва ўздыхае,

Пра нешта думае сваё

І быццам зноў мяне гукае

Дзяцінства светлае маё –  

Да дому, тою ж вузкай сцежкай,

Я ціха крочу, як у сне.

І маці з лёгкаю усмешкай

Глядзіць пяшчотна на мяне…

Мінаюць хутка леты, зімы…

Як проста, дружа, зразумець –

Няма радней сваёй Радзімы –

На тым стаіць зямная цвердзь.

Няма мілей старэнькай хаты

У роднай вёсцы, ля ракі –

І толькі гэтым мы багаты

Ва ўсе часы, ва ўсе вякі…