КАЛЫХАНКА.

Калышы мяне, калышы. 

Я пасплю, 
 

бо стамiуся з дарогi,

Бо баляць мае рукi i ногi, 

нават камнем лягло на душы.

Гэта боль апякла усе ува мне.

Але ты - загаi мае  раны. 
 

I пакуль не надыйдзе свiтанак - 

калышы, калi ласка, мяне.

Я пасплю.

І прыснiцца мне сон,

нiбы свята - у вяселках i спевах, 
 

там, дзе кветкi i розныя дрэвы

карагодзяць, а я, маладзён,

зноу iду i шукаю прыгоду.

I нiчога, вiдаць, мне не  трэба,

абы была празрыстае неба, 
 

радасць рухау i думак свабода.

Толькi  зноу мне кахаць, як раней,

і без стомы,  i зноу быць каханым -

узаемна i самааддана.

Калышы, калi  ласка, мяне.

Калышы, хай прыпынiцца час,

хоць на трошкi. А потым хвiлiны

паляцяць у прастор безупынна, -

i, магчыма, уцягнуць i нас

у павольны свой карагод,

дзе не будзе нi лiха, нi болю.

Толькi шчасце, 
 

каханне i воля,

што шукаем з табой

колькi год.

Калышы ты мяне,  калышы.

Усе паснулi дауно у цiшы.

Толькi ты, мая люба,  не спiш -

зноу з надзеяй на  поуню глядзiш.